سیاستهای پوتین بعد از یلتسین همواره بر اصل نگاه به کشورهای رقیب غرب برای بهره گیری و کنار آمدن با آنها استوار بوده است یعنی روسها اول کشورهای مخالف اردوگاه غرب را شناسایی و بعد با سرمایه گذاری های تبلیغی روی آنها و بعضا با انجام برخی کارکردهای نمایشی برای آنها تلاش در جذب آن کشورها می نمایند تا در زنجیره سیاست خارجی خود به عنوان طعمه و ابزار از آنها بهره بگیرند.

در این راستا روسها بر اساس تعهدات اولیه خود قرار بود نیروگاه بوشهر را تا سال 2000 تکمیل نمایند ولی هم اکنون سال 2009 است که روسها باز با سناریو نمایشی مدیران ما را فریب می دهند و این بار هم وعده 2010 را داده اند!

مسلم این است که روسها به وزن نیروگاه از ما پول و خراج گرفته اند و می گیرند ولی تا کی مدیران ما با روسها مدارا خواهند کرد خود به معمای قابل بحثی تبدیل گشته است.

از طرفی سیاست روسها در دریای خزر واقعا" شرم آور است و اخیرا" حتی در نشستی با کشورهای حاشیه خزر ما را قاطی آدمها نکردند! و از آن طرف هم در آژانس انرژی اتمی رسما" علیه ما رای منفی دادند و با این سیر رفتاری برای من سئوال مهم این است که چرا باید خود را طعمه نرم و چربی برای روسها نماییم؟

من نمی خواهم بگویم رفتار غربها با ما بهتر بوده است ولی به جرات می گویم که در تاریخ یک صدساله اخیر کشوری که بیشترین طمع سرزمینی به ما داشته روسها بوده است و اصولا" روسها اشتهایی عجیب و غریبی در بلعیدن منافع سرزمینی کشورهای همسایه دارند.

من فکر می کنم ما بجای اینکه خود را اسیر دست بسته روسها بنماییم باید در بستر یک نگاه فرا منطقه ای به مقابله با سیاست روسها اقدام نماییم یعنی دوستی با کشورهایی که مخالف روسها هستند و تضادی ایدئولوژیک با روسها دارند این جوری اگر آنها از ما به عنوان طعمه بهره بردند ما نیز توان واکنش متقابل خواهیم داشت و نکته مهم دیگر اینکه روسها یک تضاد سیاسی با انگلیسیها دارند و ترس من از این است که ما را ابزاری برای مقابله با انگلیسی ها قرار دهند و ما باید متوجه این واقعیتها باشیم که سلام گرگ بی طمع نیست.

حسن فاتحی